hoe het komt komt het

ik kan mij niet herinneren dat
ik er bij leven ooit zo
heb bijgelegen
met mijn hoofd voorover op het
zwartgladde asfalt en de armen uitgestrekt
alsof ik de voorbijtrekkende wolken iets wil
vragen
mijn linkerknie maakt een hoek die het vroeger
nooit kon maken en met mijn mond
kan ik mijn rug kussen
knappe acrobaat die mij dat nadoet

en hoe het komt komt het
maar zoals ik me in bed om zou draaien om lekkerder
te liggen, zo draai ik me nu ook om, alleen
mijn lichaam blijft achter
en terwijl er een voetganger
door mij heen loopt kijk ik
om naar mijn achtergelaten lijf

wat heeft het hard gewerkt

ik hou van je lijf, het
was fijn om in jou te wonen

klein

een grauwe lucht
graait zijn wolken
bij elkaar, er lijkt haast bij
is de wind kwaad daarboven

de zon scheert in felle hoeken
langs wolkenschaduwen
zet pleinen en torens in lichterlaaie
hij doet dat immens en geluidloos

onder dat stil geweld sta ik
klein maar groot in gedachten

verdriet

als verdriet een bodem heeft
kun je daar dan nog staan
en als je daar kunt staan
waar blijven je handen dan
kunnen ze zich nog ergens anders
aan vasthouden
dan aan je hoofd

afscheid

een voor een
sterven je voetstappen

houten hakjes op
een natte straat

je bent er wel
je bent er niet
wel niet wel

en dat dan steeds zachter
zo zacht dat de stilte erna
zo hard is als
een steen
bij een graf

boodschappenlijstje

brood
hv melk
sinaasappelsap
hagelslag
huilen
wim bellen
bibl.
verdriet plek geven
kaartje mam
geest doden

houden

ik hou heel veel van je
had ik gezegd
niet: ik hou van je
heel veel klinkt dan toch
te weinig

moeilijk

dit wordt een moeilijke nacht
wat moet ik
met zoveel bed
er is alleen
een koude plek om
naar om te draaien