verdriet

als verdriet een bodem heeft
kun je daar dan nog staan
en als je daar kunt staan
waar blijven je handen dan
kunnen ze zich nog ergens anders
aan vasthouden
dan aan je hoofd

afscheid

een voor een
sterven je voetstappen

houten hakjes op
een natte straat

je bent er wel
je bent er niet
wel niet wel

en dat dan steeds zachter
zo zacht dat de stilte erna
zo hard is als
een steen
bij een graf